Rouwen

Als je er middenin zit, dan voel je chaos. Onmacht. Pijn. Je begrijpt het niet. Mensen zeggen dat tijd zal helen. Dat is niet wat je wil horen.

Iedereen heeft een eigen rouwritme. Sommigen laten alles zoals het is en blijven in de aanwezigheid van dat wat materieel overblijft. Anderen gaan dan weer de plek vermijden omdat het te pijnlijk is. Wat belangrijk is in jouw ritme is dat het … jouw ritme is.

Graag deel ik het verhaal van een man die zijn geliefde verloor. Hij wist niks meer. Hij voelde veel en tegelijkertijd ook niks. Zijn moeder sprak met een zachte warme stem. Ze was aanwezig. Meer niet. Hij kreeg hierdoor de ruimte om te voelen. Zelfdestructieve stemmetjes namen soms de bovenhand. En andere momenten dan weer een stem van liefde, van gemis. Zijn eerste beweging was om bij de familie van zijn geliefde te zijn, om steun te geven. Zijn moeder vroeg: “Wat wil jij?” Hij zei hierop dat als hij egoïstisch was, hij een berg zou beklimmen. Het bleef stil. “Ja, ik wil een berg beklimmen ter ere van mijn geliefde". En dat deed hij. Het was een regenachtige dag. Aan de voet van de berg kwam hij een man tegen. De man schold hem uit. Zijn reactie was razernij en hij reageerde vechtend terug. De man verdween en hij wandelde verder. Met een bitter gevoel. “Dit is een beklimming ter ere van mijn geliefde. Dit verstoort het proces”, verwijt hij zichzelf. De gedachte spookt door zijn hoofd en even later kruisen hun paden terug. De man valt hem terug aan. Hij ademt rustig in en uit en zegt: “Het spijt mij van mijn agressie. Ik verloor zojuist mijn geliefde. Hoe zou het zijn om te leven in het nu, in verbinding met jouw geliefden. Voor je het weet is het gedaan en heb je je druk gemaakt voor niks.” De man laat zijn hoofd zakken en zegt: “ Je hebt gelijk, dit is het niet waard.” De man verdwijnt terug en hij wandelt verder. Opgelucht en trots dat hij de stem van de liefde liet spreken. Als hij de top bereikt voelt hij een immense verbinding met zijn geliefde. Het panoramisch zicht toont hem de schoonheid van het leven. En nu, elke keer hij in de buurt komt van de berg, beklimt hij die berg. Hij heeft een ritueel gecreëerd voor zichzelf om in verbinding te zijn met zijn geliefde.

Het verhaal van deze man toont aan hoe belangrijk het is om te kijken hoe jij iets een plaats kan geven. Hoe jij verbinding kan maken met dat dierbare dat er niet meer is. Op weg zullen er obstakels zijn, maar ik noem het mooie geschenken waar je uit kan leren. Zo zorg jij voor transformatie. Kan jij dat wat ‘dood’ is levend houden. In verbinding zijn. Op jouw manier.