Eenzaamheid

Ik hoor veel verhalen van mensen. Mooie verhalen. De nood om te verbinden. Om echt te verbinden. En als we eerlijk zijn, hebben we allemaal wel momenten van disconnectie. Waar we ons geen deel voelen van dat groter geheel. Waar we ons anders, of alleen voelen. En waar het verlangen ligt om gehoord en begrepen te worden. Om gedragen te worden.

Vaak hebben we de neiging om de oorzaak, en dus de oplossing, buiten ons te leggen. Dat is gemakkelijk en het meest aanvaardbaar voor ons ego. Echter, iemand anders veranderen kunnen we niet. Daar hebben we geen controle over. De wens misschien wel, maar geen macht. We zijn allemaal als afhankelijk wezentje geboren waar we gedragen willen worden door onze opvoeders. We leren nijverig om te stappen, om te grijpen, zodat we het zelf kunnen doen. Gaandeweg vergeten we dat het gedragen worden, het ontvangen, het loslaten, ook nog bestaat. En ook mag bestaan.

Maar goed, waar ligt dan wél de oplossing? Je kan het vergelijken met koffie. Als je geen boontjes hebt om koffie te maken, zal er ook geen koffie zijn. Als je verbinding wil maken, zal je verbinding maken met jezelf, met je gevoelens, om dan naar buiten te reiken. De boontjes die binnen in onszelf zitten, zien we soms als iets pijnlijks, iets om te vermijden. Maar als je juist wel die verbinding maakt, zal je naar buiten kunnen komen zonder vechten of aanvallen. Zal je zien dat je de kans creëert om gedragen en ontvangen te worden. Je zal de andere misschien wel raken, maar vanuit een zachtheid. Vanuit verbinding. En voor je het weet, kan er connectie ontstaan. De eenzaamheid van het “kind” zal transformeren in een volwassen verbindende onafhankelijkheid. Ook al ben je soms alleen in de oceaan, je zal je verbonden voelen.