Attach-Me

Al een paar dagen breekt mijn hart in twee als ik een een kindje zie huilen, helemaal alleen in een hoekje. Het is me 2 dagen op een rij overkomen. De eenzame pijn van het kind raakt me tot in mijn botten. Logisch ook, ik zit in de overgangsfase als kersverse moeder: ik en mijn zoontje stappen geleidelijk aan uit onze symbiotische cocon. Het mooie is dat ik heel dichtbij blijf en genoeg in mag checken en afstemmen of het wel met hem gaat. Maar niet iedereen heeft deze mogelijkheid, laat staan dit bewustzijn.

En dan, dan besef ik opnieuw welke wereld rondom mij leeft. Een wereld waar veel moeders, vaders, juffen en opvoeders niet wakker genoeg zijn om het kind een veilige bedding te geven. Ook het systeem zorgt dat we in slaap vallen. Kijk, er stond 1 juf op de speelplaats deze ochtend. Ze had al een paar kaboutertjes aan haar vingers. Wetende dat er een nieuw jaar start met nieuwe kindjes, dan denk ik toch als betrokken moeder: laten we extra hulp inlassen. Dit is niet fijn noch voor de juf noch voor de kinderen. Ik zag hoe het kindje in zijn verdriet niet meer kon verbinden met zichzelf en met de rest rondom zich. Een paar grotere kinderen waren al bij hem gaan staan, om samen te reguleren (wat zit de natuur toch zo mooi in elkaar). Ik sprak het jongetje aan om hem terug te laten komen in zijn lijfje, raakte zijn beentjes aan, zijn rugje. Het verdriet was heel heftig. Ik bracht hem uiteindelijk naar de juf. Ik maak haar wakker.

Dit doet pijn. Ja, wellicht raakt het ook mijn levensthema. Ik wil bewustzijn creëren. Als dit kindje genoeg van deze eenzame situaties meemaakt, dan hoef ik wellicht niet veel woorden vuil te maken aan het mogelijks resultaat…Klopt, een jonge man die niet in zijn lijf zit, moeite heeft met voelen wat hij nodig heeft en misschien ook wel moeite heeft met relaties. Als dat jongetje daarentegen meer mensen tegenkomt in zijn leven die hem terug stimuleren tot verbinding, dan weet je wellicht ook hoe dit kan evolueren. Het kind is dus zo ontzettend afhankelijk van zijn omgeving. Onze omgeving slaapt.

Onze omgeving slaapt. En toch, toch zie ik ook een onderstroom. Daar waar volwassenen werken aan hun eigen stukken, hun bevroren hart doen smelten en terug meer in hun eigen lijf zakken. Dan pas word je uit je slaap gehaald en zie je de wereld rondom jou. En dan, dan kan je écht in verbinding gaan met je kind, beter afstemmen en aanwezig zijn. Want het kind zijn brein is nog in evolutie. Het heeft ons, volwassen verbonden mensen, nodig om op te groeien.

Mensen, laten we wakker worden, werk aan je eigen stukken. Zodat je met een zachte, liefdevolle warme stem, het kind kan aanraken, kan helpen reguleren. Zo zal de volgende generatie gesterkt worden om grotere obstakels aan te kunnen.

Attach your inner child, and you will attach the world.

Kom en neem deel aan deze mooie beweging.