Een verrijking voor het leven
Soms kom ik in stukken terecht waar ik voel: hé, ik zit vast, ik weet niet wat ik moet doen om het in beweging te brengen. Eerlijk, ik vertoef het liefst in de stroming, als het vloeit en beweegt. Maar ik weet ook dat het een valkuil kan zijn.
Meer en meer merk ik dat het ook fijn is om vast te zitten. En meer nog: dat het misschien niet gaat over vastzitten, maar stilstaan. Het is een kans om terug in te checken: klopt dit, voelt dit nog juist aan? Wat is mijn keuze.
Een heel eenvoudig kader dat mij hierbij helpt is de dualiteit tussen de mannelijke en vrouwelijke karakteristieken. We bezitten ze allebei, maar vaak hebben we een natuurlijke voorkeur. Mannelijke energie wordt vaak geassocieerd met: (daad)kracht, structuur, logica, doelgerichtheid… Terwijl de vrouwelijke energie vooral gaat over zachtheid, empathie, intuïtie, creativiteit, flow,...
Eigenlijk hebben we het over respectievelijk ons linker- en rechterbrein, een heel neurologisch verhaal dus. Het gaat over kunnen spelen, switchen, of zelfs de brug leggen tussen beide hersenhelften.
In ons werk als hulpverlener hebben we ze allebei nodig. We denken vaak dat de vrouwelijke energie nodig is (die van de empathie, zachtheid,...) maar ook de mannelijke energie (doelgerichtheid, focus,...) is belangrijk. En soms komt je traject stroef te zitten, mede omdat jij zelf vastzit in deze dualiteit.
Ik ben wel benieuwd welk stuk dat voor jou het meest natuurlijk aanvoelt?
Neem er eens een casus bij waar het goed loopt en waar het stroef loopt. Als je vanuit deze bril gaat kijken naar jouw traject:
Met welke energie gaat jouw cliënt/ patiënt in relatie met jou?
Met welke energie ga jij in relatie met je cliënt?
Ga eens gaan exploreren om het anders te doen. Wat doet dat met jou? Wat doet dat met de cliënt? Wat doet dat met het traject?
Geniet van het spel!
Liefs,
Stephanie